Twee weken geleden schreef mijn collega Amba Zeggen over wat we kunnen leren van de natuur. Ze keek daarbij vooral naar wat er goed gaat in de natuur, maar belichtte niet de zaken die niet zo goed gaan. Niet iedere soort is immers even succesvol en ook binnen succesvolle soorten worden soms individuen geboren die – heel rationeel gezien – geen kans maken. In de natuur overleeft zo’n individu het niet, of sterft zo’n soort uit. Maar wij mensen zijn nogal gehecht aan de status quo. Zijn onze keuzes daardoor nog wel logisch?

We zijn de wereld gewend zoals die nu is. Dat soorten komen en gaan, daar denken we liever niet over na. En als er dan een zielig zeehondje ligt, dan moeten we het toch maar redden. Je kan dat lieve beestje (hier op een Waddeneiland) toch niet dood laten gaan, zo zonder moeder (wat op de Noordpool uiteraard wel gewoon gebeurt). Vanuit de empathie van een mens gezien een heel logische keuze. Ik zou er ook wat aan willen doen als ik dat beestje zo zag liggen. Maar vanuit de natuur gezien is het helemaal niet zo logisch. Als het niet sterk genoeg is, dan zal het dood gaan.